Februari 2017, inmiddels 2 jaar geleden, het moment dat bij mij letterlijk de lamp uit ging. Na een hectische periode van een aantal maanden waarin ik heel veel gewerkt heb als service/commissioning engineer ben ik bij thuiskomst volledig ingestort. De 2 weken vakantie die ik naderhand had heb ik alleen maar geslapen en ziek thuis geweest. Een burn out noemen ze dat ook wel, maar in mijn geval iets complexer. Jezelf jarenlang opzij zetten voor een ander, continue in spanning leven en in een zelfbeschermingsmodus overleven, geen veilig thuis hebben, jezelf gewoon verwaarlozen en niet luisteren naar je lichaam en in mijn geval je heil zoeken in extremen. Auto’s en autosport en met name vluchten in het werk, heel veel werken. Vanaf mijn 15e de schoolweek en weekend baantjes, vanaf mijn 21e een gewone baan, avondschool en weekendwerk. Dat weekendwerk heb ik na mijn 22e wel stopgezet maar qua werken ben ik alleen maar meer gaan doen en heel snel gegroeid, te snel misschien wel.
Zodoende, 2 jaar geleden ging de lamp uit, maar wat heeft het mij gebracht?
Na een moeilijke jeugd, van ene hulpverlening naar de andere, GGZ, Jeugdzorg, Riagg, huisarts, psychologen, gezinstherapie, hulp en begeleiding op school heb ik nu eindelijk hulp waar ik wat aan heb. Een therapeut die door mij heen kan prikken, en waar ik ook zo ver voor was om mijn eigen open te stellen. Nu, 1,5 jaar wekelijks gedragstherapie verder, een jaar lang EMDR (traumatherapie) begin ik langzaam op te kruipen. Alle stoornissen, angsten, problemen die ik heb ontwikkeld door de jaren heen heeft nu een mooi naampje, PTSS. Iets wat ik altijd bij mij zal dragen en iets waar ik altijd mee zal moeten leven, maar wel iets wat mij een heel stuk sterker heeft gemaakt.
Hierdoor heb ik ook de beslissing genomen om een andere functie aan te gaan op het werk, iets wat beter bij mij past dan het zelf ingevulde plaatje als test engineer. Iets waar ik wel goed in was, maar mijn negatieve eigenschappen teveel versterkte. Maar het meest belangrijke is dat ik mijzelf heb leren kennen, en dat ik mij inmiddels open kan stellen voor anderen. Het blijft nog steeds lastig als het te dichtbij komt of als het te pijnlijk wordt, maar beetje bij beetje leer ik daarmee om te gaan en niet direct die muur weer op te trekken. Ik ben heel erg goed in mensen van mij af houden, contact afhouden en mijzelf terugtrekken en afsluiten van de wereld. Nogmaals dat is erg lastig en ‘mijzelf’ zijn kost zoveel energie, iets wat ik ook steeds meer moet leren doseren. Maar dit heeft mij nu de afgelopen tijd al zoveel gebracht. Weer kunnen genieten van de kleine dingen, de rust in mijzelf, contact met de wereld om mij heen, en het besef dat ik weer leef.
Ik raad het niemand aan, maar voor mij is het een goede wake up call geweest en een schop die ik nodig had om te komen waar ik nu sta, en waar ik naar toe wil. En zoals mijn therapeut het zo mooi omschreef, “de pijn van je vader, het gemist van je moeder”.
