Het moeilijke aan PTSS is het delen, of eigenlijk is dat iets wat onmogelijk is. Bijna niemand kan er wat mee, weet er iets van, staat er open voor of snapt het. Het is ook een vrij onbekend iets en iets wat vaak meer in verband wordt gebracht met militairen en een oorlogsverleden. De opmerkingen zijn vaak niet meer dan ‘o wat erg’ en ‘wat heb jij veel meegemaakt’, en zoals ik al eerder schreef creëert dat vaak meer afstand tot zelfs mensen die je niet meer terug ziet. Je krijgt vaak verwijten over dat je de ene dag depressie bent, de andere dag weer super vrolijk en energiek, en de dag erop totaal afwezig bent of geprikkeld. Dus vaak is het beter om er maar niet over te beginnen en proberen dat masker maar voor te blijven houden. Zo heb ik het jarenlang vol kunnen houden. Behalve bij dierbaren of familie, zeker als je uiteindelijk een diagnose krijgt. Dat laatste is bij mij niet zo moeilijk, daar heb ik toch geen contact meer mee, behalve dan met mijn moeder en broertje.
En dan komen we direct op het moeilijkste uit wat er is, je moeder moeten vertellen dat je niet de zoon gaat zijn die zij misschien gewild of verwacht had en je niet het leven gaat lijden zoals iedereen om je heen. Dat is nog erger dan afgaan tijdens een presentatie op school voor een volle aula… Gelukkig viel het reuze mee en pakte ze het onwijs positief op.
Maar als je dan zoals mijn moeder en een enkele goeie vriend iemand hebt die er voor open staat, af en toe naar je verhaal luistert (en dat is vaak al genoeg) dan helpt dat enorm. Dat verlicht de last een beetje en kun je weer een klein beetje adem halen. Geen vooroordelen, slechte adviezen of opmerkingen hoe zielig je bent.
